میروم این بار دیگر٫ بودنی در کار نیست 

        خسته ام دیگر توان گفتن و تکرار نیست

 گفته بودم میروم٬اما نکردی باورم....   

        دیگر اکنون که زمان خواهش و اصرار نیست   

 گر چه میدانم که دل بر باز گشتم بسته ایی

        خوش خیالی های تو مختص این یک بار نیست

 دل به یار دیگری بستن اگر چه مشکل است....

       میزنم دل را به دریا٬ دل سپردن عار نیست   

 تا به کی باید غم عشق تباهی را کشید؟

در این شبهای دلتنگی که غم با من هم آغوشه
به جز اندوه و تنهایی کسی با من نمی جوشه
کسی حالم نمی پرسه کسی دردم نمی دونه
نه هم درد و هم آوایی با من یک دل نمی خونه
از این سرگشتگی بیزارم و بیزار
ولی راه فراری نیست از این دیوار
برای این لب تشنه دریغا قطره آبی بود
برای خسته چشم من دریغا جای خوابی بود
در این سرداب ظلمت نور راهی بود
در این اندوه غربت سرپناهی بود
شب پر درد و من از غصّه ها دلسرد
کجا پیدا کنم دلسوخته ای هم درد
اسیر صد بیابان وَهم و اندوهم
مرا پا در دل و سنگین تر از کوهم

به تو می انديشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو می انديشم
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم به تو می انديشم
تو بدان اين را تنها تو بدان!
تو بيا
تو بمان با من . تنها تو بمان
جای مهتاب به تاريکی شبها تو بتاب
من فدای تو. به جای همه گلها تو بخند
اينک اين من که به پای تو درافتادم باز
ريسمانی کن از اين موی بلند
تو بگير
تو ببند
تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو
قصه ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با من تنها تو بمان
در دل ساغر هستی تو بجوش
من همين يک نفس از جرعه جانم باقی است
اخرين جرعه اين جام تهی را تو بنوش

برهر چه بود و هست
در پیش روی تو
محکم و استوار اقرار می کنم
این اعتراف من
باواژه های مهر
جمله های شوق
در موجی از غرور
این اعتراف من:
من دوست دارمت...
من دوست دارمت...
من دوست دارمت...

وقتش رسیده  حال و هوایم عوض شود

وقتش رسیده  حال و هوایم  عوض شود

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

دخترک شانزده ساله بود که برای اولین بارعاشق پسر شد.. پسر قدبلند بود، صدای بمی داشت و همیشه شاگرد اول کلاس بود. دختر خجالتی نبود اما نمی خواست احساسات خود را به پسر ابراز کند، از اینکه راز این عشق را در قلبش نگه می داشت و دورادور او را می دید احساس خوشبختی می کرد.
در آن روزها، حتی یک سلام به یکدیگر، دل دختر را گرم می کرد. او که ساختن ستاره های کاغذی را یاد گرفته بود هر روز روی کاغذ کوچکی یک جمله برای پسر می نوشت و کاغذ را به شکل ستاره ای زیبا تا می کرد و داخل یک بطری بزرگ می انداخت. دختر با دیدن پیکربرازنده پسر با خود می گفت پسری مثل او دختری با موهای بلند و چشمان درشت را دوست خواهد داشت..

بیا تا مقدسترین عشق دنیا را به همگان نشان دهیم.

بیا تا طعم شیرین ترین عشق دنیا را بچشیم.

بیا تا بهترین لحظه ها را در عشقمان مهیا کنیم.

بیا تا گرمی عشقمان را در قلبهایمان احساس کنیم

.
بیا تا عشقی یکدل و یکرنگ داشته باشیم.

بیا تا غروب غم انگیز عاشقان را با نشان دادن

 معنی واقعی عشقمان به همگان زیبا کنیم.

بیا تا فاصله عاشقان را با ثابت کردن معنای واقعی عشق را از بین ببریم

و فاصله بین عاشقان را کم اهمیت جلوه دهیم.

بیا تا ثابت کنیم ما می توانیم در میان تمام عاشقان برای همیشه عاشق بمانیم.

بیا تا در میان فصلهایمان فصل خزانی نداشته

 باشیم و تمام لحظه ها و فصلها بهاری بیش نباشد!

بیا تا شبهای با هم بودنمان را پر از ستاره کنیم.

حالا بیا که همدیگر را باور کرده ایم!

هفت شماره را میگیرم ...

(ایمان ، عشق ، محبت ، صداقت ، ایثار ، وفاداری ، عدل)

... بــــــــــــــــــــوق ...

شماره مورد نظر در شبکه زندگی انسانها موجود نمی باشد،
لطفا" مجددا" شماره گیری نفرمایید !

.
.
.
.

هفت شماره دیگر

(دوست ، یار ، همراه ، همراز ، همدل ، غمخوار ، راهنما )

... بــــــــــــــــــــوق ...

مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد !

.
.
.
.

باز هم هفت شماره دیگر

(خدا ، پروردگار ، حق ، رب ، خالق ، معبود ، یکتا)

... بــــــــــــــــــــوق ... بــــــــــــــــــــوق ...

... لطفا" پس از شنیدن صدای بوق پیغام خود را بگذارید

... بــــــــــــــــــــوق ...


سلام ... خدای من !

اگر پیغاممو دریافت کردین، لطفا" تماس بگیرید، فقط یکبار !

من خسته شدم از بس شماره گرفتم و هیچکس، هیچ جوابی نداد !

شماره تماس من :

(غرور ، نفرت ، حسادت ، حقارت ، حماقت ، حرص ، طمع)

منتظر تماس شما هستم . انسان !

چه سخت است دل كندنچه سخت است فراموش كردن، بي خيال شدن، خود را به

 آن راه زدن

اين سختي، تقاص سكوت است

تقاص فاصله اي است كه سكوت خالق آن است

دانه هاي درشت برف آرام و بي صدا روي زمين مي نشيند. صداي گهگاه برخورد

 قطرات ناشي از آب شدن برف با لبه بيروني قاب پنجره است كه سكوت را مي

 شكند و من را به خود مي آورد

هفت روز گذشت و گويي فضاي سياه حاكم بر اتاق كوچك من مقاوم تر از هجوم

 سپيدي بيرون است

هفت روز گذشت و نامه بدون نام و نشان روي ميز كه مي دانم متعلق به كيست،

 يك ماه است كه دست نخورده خاك مي خورد. . دقيقا سي و سه روز

هفت روز است كه اتاق را ترك نكرده ام. در اين روزهاي تنهايي كه مي دانم خواهند

 ماند و تمام جانم را خواهند گرفت، تاب سپيدي را ندارم. تاب روشنايي و نور و

 طلوع را ندارم

تاب ديدن شادي بچه هاي دبستاني در روزهاي تعطيلي مدارس بخاطر بارش برف را

 ندارم

تاب شادي فروش يك هفته اي آخرين كتابي كه يك سال تمام وقتم را گرفت تا

 بتوانم عقده هاي فروخورده ام را با عنوان «اعترافات عاشقانه» به نوعي خالي كنم

 و آنرا به او كه باورم نكرد تقديم كنم را ندارم

نامه بي نام و نشان روي ميز راحتم نمي گذارد. مي دانم كه طاقت نخواهم آورد.

 سي و سه روز لجبازي بس است

برف همچنان آرام و بي سر و صدا مي بارد

به سراغ نامه مي روم. مثل هميشه توي پاكت و اينبار لاي گزارش كذايي پروژه

 پايان ترم. اسم او در كنار اسمم روي جلد پروژه آرامم مي كند

پاكت را باز مي كنم. تر و تميز مثل هميشه روي يك طرف كاغد كلاسور خوش خط و

 خوانا و باز مثل هميشه بدون شماره صفحه

ده صفحه كلاسور جلوي رويم است. همه چيز عادي است اما

صفحه اي كه روي همه صفحات قرار دارد برخلاف هميشه با « به نام خالق عشق»

 آغاز شده است

نمي دانم ولي اولين بار است كه دوست دارم نوشته اي از او را تا انتها بخوانم. آن

 هم نه يكبار بلكه صدهزار بار. تا شايد بتوانم براي هميشه همه چيز و همه كس را

 فراموش كنم

پشت ميز كوچكم مي نشينم. روي ميز را مرتب مي كنم. همه چيز بايد آراسته

 باشد. براي خواندن و شنيدن آماده ام. او با آخرين نوشته اش رفت

به نام خالق عشق

سلام به شكيبايي و صبر

مي دانم كه برف عمرش كوتاه است و سپيدي اش جاودان

مي دانم كه با رفتن پاييز سپيدي مي آيد، ترنم دلپذير عشق مي آيد، قدم زدنهاي

 عاشقانه روي زمين برفي در تنهايي غريبانه سكون مي آيد، اما اين را هم مي دانم

 كه بهار نخواهد آمد. تا، روز آخر زمستان را نبينيم بهار را ايمان نخواهم آورد و

 مطمئن باش تا روز آخر زمستان فرسنگها فاصله است

مي خواهم اعتراف كنم. اعترافهاي عاشقانه ام را اعتراف كنم

حال كه ديگر نخواهمت ديد و چشمم به چشمهاي هميشه منتظرت نخواهد افتاد،

 توان نوشتن اعترافهاي فروخروده ام را مي يابم

به ترم آخر نرسيده رفتني شدم

يا دانشكده مرا تاب نياورد، يا من دنيا را، يا دنيا نوشته هايم را، يا نوشته هايم انتظار

 تو را، صبر و استقامت شش ساله تو را

با اينكه مي توانستي زودتر از اينها از اين خراب شده لعنتي بري و همه چيز را

 پشت سرت به خاك بسپاري، ماندي

شايد نذر و نيازها و دعاهاي من بود كه مستجاب شد تا تو يك ترم ديگر بماني و صد

 و خورده اي از پول فروش كتابت رو دو دستي تقديم مسئول ثبت نام بكني. و بگذار

 اعتراف كنم وقتي كارنامه ات رو ديدم و وقتي اونو جلوي روي من پاره كردي و با

 خشم و بدون خداحافظي رفتي، از خوشحالي رفتم يه كلاس خالي پيدا كردم و

 هزار بار روي تخته سياه نوشتم: خدايا دوستت دارم

سرزنشهاي من بخاطر افتادن واحدهايت همه اش به خاطر لجبازي بود

اما، تو جدي گرفتي

حتي آن يك هفته اي كه نمي خواستم چهره زيبايت را ببينم همه اش از

 خوشحالي بود. نمي خواستم ببينمت چون هيچ دلم نمي خواست كه مجبور بشم

 فيلم بازي كنم و علي رغم ميل باطني ام با تو رفتار كنم

نمي دانم چطور اين ترم هم گذشت و باز، تو6 واحد رو گذاشتي براي ترم دوازدهم و

 ماندي. ماندي تا اسمم در كنار نام زيبايت در پروژه پايان ترم هر دويمان حك شده و

 زركوب به يادگار بماند

وقتي هنگام ارائه پروژه در كمال خودخواهي هشتاد درصد پروژه را تحقيقات

 گسترده و وتلاش شبانه روزي خودم به تنهايي عنوان كردم مي خواستم براي بار

 آخر چهره عصباني ات را ببينم

مي خواستم براي بار آخر، دل سير خشم و نفرت را در چهره منحصر بفردت ببينم تا

 بتوانم فراموشت كنم... كه تو فراموشم كردي. و اينبار با جديت تمام رفتي كه

 رفتي

اگر نگاهت نمي كردم و يا خودم را مي زدم به اون راه كه انگار نديدمت منتظر بودم

 بيايي... بيايي تا

و تو ديگر نيامدي

روز امتحان آخر از اول صبح منتظرت بودم .... منتظر بودم سوالي را كه مدتها پيش از

 من پرسيدي و گفتم نمي دانم بگويم كه مي دانم و خوب هم مي دانم

و تو نيامدي و من سر جلسه امتحان نرفتم تا شايد تو بيايي و تو نيامدي و اولين

 صفر كارنامه چهارساله دوران دانشجويي ام بخاطر تو بود. فقط به خاطر تو.... و تنها

 صفري است كه عاشقانه دوستش دارم

آن صفر توي كارنامه را به خاطر تو دوست دارم

ديگر نمي توانم بنويسم

آخرين نوشته ام هم درباره تو بود. تويي كه طنين صدايت ونوازش دستهايت،

 سنگيني خاك را كنار خواهد زد و آرامش را برايم به ارمعان آورد

تحمل اين زندگي رو ندارم. از خودم بدم مي آد

بس است

شايد خاطرات بيادماندني گذشته آرامم كند

تنهايم نگذار

و آن آتش سوزي وحشتناك بود كه او را برد و او ناباورانه رفتنش را خود رقم زد و ناله

 و شيون بود كه سكوت را شكست

او ديگر نيست كه ببيند اعترافات عاشقانه ام با نام زيباي او آغاز شده است

او ديگر نيست كه بداند من هيچ گاه دانشگاه را تمام نخواهم كرد

او نيست كه وقتي مرا از دور مي بيند وانمود كند كه مرا نديده

و

او هيچگاه بهار را ايمان نياورد

امشب دلم میخواهد

به کسی بگویم"" دوستت دارم.""

و اون تویی ...

بگذار با هر آنچه در توان دارم

همین امشب به تو ثابت کنم که دوستت دارم.

بگذار برایت نقش آن دلباخته ای را بازی کنم که

لحظه ای دور از محبوب خویش زندگی را نمیتواند.

بگذار همچون معشوقی که برای وصال معشوقش

جان میدهد برایت جان دهم...

بگذار همین امشب پیش پایت زانو بزنم

و تو را ستایش کنم...

بگذار در تاریکی به تو لبخند بزنم.

نگذار زمان از دستم برود

و تو را درنیابم.

میخواهم بیندیشی که همین امشب

غیر از من کسی دیوانه تو نیست...

عاشقتم...